Ό,τι δυσκολία ή πρόβλημα η Τζέλλα το βολεύει στο "κουτί του στέρνου". Εκεί τα προβλήματα ταξινομούνται έτσι ώστε σιγά-σιγά να περνούν στη λήθη, να μπαγιατεύουν.
Στην πορεία όμως το κουτί αυτό ξεχειλίζει και έτσι εξελίσσεται σε κασέλα. Η ίδια άλλοτε αισθάνεται δυσφορία και άλλοτε κενό. Τι πρέπει να κάνει; Ν' απαλλαγεί απ' την κασέλα ή να την αγκαλιάσει; Μήπως η μετάβαση απ' το κουτί στην κασέλα να συμβολίζει την κατευθυντήρια αρχή μιας πορείας που θα την οδηγήσει στην ολοκλήρωση;
Όλοι μας κουβαλάμε τη δική μας κασέλα.
Ας ψαχτούμε για την απάντηση.
