Μετά 20 είκοσι έτη στην "κρυψίβουλη" -υπό το προσωπείον Απίκιος- γαστρονομική συγγραφική του περιπέτεια, ο Γιάννης Ευσταθιάδης, αποκαλύπτει το πρόσωπο, υπογράφοντας το βιβλίο "Απίκιος Άπαντα". Ο λόγος είναι απλός: ο κύκλος της γαστρονομικής ενασχόλησής του (πλην του τρώγειν) έχει κλείσει οριστικά, άρα ο όρος Άπαντα, κυριολεκτεί.
Tα "Άπαντα του Απίκιου", είναι ένα βιβλίο που άλλοτε με εσπεριδοειδή οξύτητα -σαν φλούδα μανταρινιού στα μάτια-, κάποτε πικρό στον ουρανίσκο -όπως τα αγριόχορτα του βουνού- και συχνά γλυκό -σαν λιγωτική σαντιγί του ευτράπελου-, προσπαθεί να συνδυάσει τη γεύση της γλώσσας με τη γεύση της γραφής και είναι μαγειρεμένο με φρέσκα υλικά μνήμης σύμφωνα με παλιές συνταγές αναδρομής.
Στον τόμο αυτό των "Απάντων", περιλαμβάνονται τα δύο βιβλία του Απίκιου που έχουν εκδοθεί στο παρελθόν, ήτοι το "Εγχειρίδιον Γαστρογνωμίας" (2000) και το "Πένες σε Μελάνι" (2005), όλοι οι γνωστοί και άγνωστοι αφορισμοί του υπό τον τίτλο "Εδώδιμα Απικιακά", όλα τα πρόσφατα ανέκδοτα κείμενα του Απίκιου - τα οποία συγκροτούν την ενότητα Χαρτί και Καλαμάρι (στην ουσία ένα τρίτο βιβλίο) και τέλος - για πρώτη φορά- όλα τα σκαμπρόζικα Μενού του Απίκιου που κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν στον Τύπο, αλλά δεν είχαν ποτέ περιληφθεί σε κανένα βιβλίο.
Ο Απίκιος, ελληνικό πρόσωπο (Γιάννης Ευσταθιάδης) με ρωμαϊκό προσωπείο, γράφει για τη γαστρονομία από το 1985 μ.Χ. και συστηματικά σε μόνιμες στήλες από τις αρχές της δεκαετίας του '90.
Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες και μεγάλο μέρος της παραγωγής του έχει συγκεντρωθεί στον τόμο "Εγχειρίδιο γαστρονομίας" (Αθήνα, 2000 μ.Χ.). Το "Πένες σε μελάνι" συγκεντρώνει άπαντα τα σωζώμενα κείμενά του. Μολονότι ο ίδιος δεν γνωρίζει αν στο μέλλον θα συγγράψει εκ νέου περί την γεύσιν, ελπίζει ότι θα συνεχίσει να τρώει ανελλιπώς.
