ΛΗΘΗ
Όλα να βουλιάξουν μες στη λήθη θέλω. Εκεί, το ένα πάνω στο άλλο να στοιβαχθούν. Κανείς και τίποτα να μην τα ανασύρει.
Όχι άλλα βάσανα, όχι άλλες πικρίες, όχι άλλα δάκρυα για νοερές ακροβασίες.
Μα στη μνήμη ποιος μπορεί να παραβγεί; Αυτή στέκει ψηλά, αγέρωχη τις νάρκες της μία, μία να σκορπά σκόνη φανερή να τα κάνει όλα.
Αγαπημένη μου λήθη και πάλι θα ξεγελαστείς. Βλέπεις, εσύ δεν μπορείς να κρυφτείς αόρατη να γίνεις αιφνιδιαστικά και πάλι να προβάλεις τα κεφάλια των θνητών να χαμηλώσεις από θύμησες βαριές, από σκέψεις ταπεινές.
Η μνήμη πανταχού παρούσα δηλώνει κι εσύ λήθη μου ακριβή, η μόνη λησμονηθείσα.
